Wat als ik niet voor een baas wil werken en niet wil studeren?
Dit is mijn verhaal over hoe ik school ervaarde en mijn zoektocht naar wat ik echt wou doen in mijn leven.
School… Na het lager heb ik het nooit meer echt als leuk ervaren. Het lager was speeltijd en genieten. Het middelbaar daarentegen was het tegenovergestelde. Ik veranderde 4 keer van richting, heb op 3 verschillende scholen gezeten. Echt vlot verliep het dus niet. Toen al had ik geen flauw idee wat ik aan het doen was. Ik ging naar school omdat het moest. En dat was ook de enige reden. Deed mijn best niet en veranderde daardoor steeds van richting. Terwijl het einde van het middelbaar naderde, begon ik te dromen van het hoger en de universiteit en alle avonturen die ik daar zou meemaken. Beïnvloed door de Amerikaanse tienerfilms, beleefde ik er al de gekste avonturen in mijn hoofd. Naast studeren dacht ik er ook aan om een pauze jaar te nemen. Maar omdat ik dacht dat dat niet okee zou zijn volgens mijn omgeving, duwde ik dat snel weg. Zonder het ook maar tegen iemand uitgesproken te hebben.
Terug naar het prachtige beeld dat ik in mijn hoofd had over ‘college’. Ik besloot dus toch te studeren. Psychologie. Bwaa, viel een beetje tegen. Het idee dat ik er over had, was goed studeren en goede punten halen. Leuke nieuwe mensen leren kennen en samen uitgaan met die groep. Wat de meeste studenten doen waarschijnlijk. Maar zo gebeurde het niet in mijn realiteit. Niet omdat dat beeld onmogelijk was, maar omdat ik te verlegen en onzeker was om iets te doen zodat die dingen realiteit konden worden. Maar dat had ik toen niet door. Dus ik begon mezelf te bestempelen als naïef, mislukkeling, … en zinnen als ‘Gij gelooft ook nog in sprookskes zeker?’ en ‘Je hebt te veel fantasie, dit is de realiteit’ flitsten door mijn hoofd. En het zijn exact die zinnen en gedachten die het voor mij een veel minder leuke ervaring hebben gemaakt dan het kon zijn. Na een jaar psychologie, veranderde ik naar orthopedagogie. Ik besloot beter mijn best te doen en de mindset van het middelbaar los te laten. Mijn punten waren beter en ik deed meer mijn best, maar het was gewoon echt niet mijn ding. Zoveel dat werd besproken in praktijklessen botsten met hoe ik dacht over de wereld. Na een half jaar begon ik te twijfelen. Wil ik dit nog 2 jaar en een half (in het beste geval) doen? Zodat ik toch een diploma heb of ga ik stoppen? Ik koos het laatste.
Toen ik besloot te stoppen met studeren leek mijn enige optie werken. Al van kleins af aan hoorde ik enkel maar; na het middelbaar studeer je of ga je werken voor een baas. En omdat je geen diploma hebt zullen dat niet de leukste jobkes zijn. Werken zonder diploma had nogal vaak een negatieve vibe. Een leuke job zou je er niet mee vinden. Maar bon, ik besloot dus toch te stoppen met studeren ondanks alle negatieve stemmetjes rondom mij. Ik had het gevoel dat ik niet zomaar kon stoppen met school en dan niets doen omdat ik dacht dat dat onaanvaardbaar was. Dus ik besloot een pauze jaar te nemen. Ik noemde het een pauzejaar omdat dat een woord was dat ik ooit eens ergens had gehoord en dat leek mij het beste. Maar eigenlijk wist ik niet echt wat ik aan het doen was. Niet dat ik dat toen ooit zou toe gegeven hebben. Het enige wat ik wist was dat ik niet wou studeren op de klassieke manier of werken. Mijn plan was om een halfjaar te werken en dan een half jaar op reis te gaan. Eens een andere wind gaan opsnuiven in de hoop een andere kijk, inspiratie en vooral te weten te komen wat ik dan wou gaan doen met de rest van mijn leven. Die reis plannen zijn uiteindelijk in het water gevallen door het hele C-verhaal.
Ik heb enkele maanden gewerkt. Het viel wel mee maar besliste toen dat het ook mijn ding niet is. Toen vroeg ik mij af, wat nu? Als ik niet wil werken en studeren wat kan ik dan nog doen?
Ik zocht een maand en een half met ups en downs. Er waren heel wat momenten dat ik dacht f*ck it, ik ga gewoon weer werken. Nergens over nadenken, gewoon gaan doen wat de baas zegt en dan op het eind van de maand mijn rekeningen betalen. Om dan weer tot het besef te komen dat mij dat helemaal niet gelukkig zou maken. Een maand en een half is op zich niet zo lang. Maar omdat ik geen zekerheid had, was het een lange tijd. Ik had ook echt een hekel aan de vraag ‘En.., wat doe je nu?’ omdat ik het gewoon niet wist.. Tijdens de maanden die volgden begon ik meer en meer een beeld te krijgen van wat ik wou doen. Maar er over praten was nog steeds niet echt met overtuiging. Want mensen stelden dan vragen waar ik geen antwoord op had..
Doorheen de hele zoektocht en constante veranderingen, voelde ik een heleboel schaamte. En een beetje van een mislukkeling omdat ik maar niet wist wat te doen. En dat ik ‘die rare’ was die zo anders deed. Nu achteraf gezien is dat allemaal niet nodig. Als niemand mij ooit heeft geleerd hoe je moet weten wat je wil in je leven, hoe kon ik het dan weten? Plus dankzij al die veranderingen en errors, weet ik nu wat ik wel wil.
Zo eerlijk zijn met mezelf is de beste beslissing die ik kon nemen. Ook al heb ik meermaals getwijfeld of ik wel het juiste deed en ga ik dat waarschijnlijk nog vaak hebben, het is daardoor dat ik nu hier ben. Eerlijk dat zijn de momenten dat je het gevoel hebt dat je leeft. Ik leefde in het nu, van de ene stap naar de andere. Na elke stap opnieuw de vraag; En nu? Toen vond ik dat verschrikkelijk, nu kijk ik er naar als een avontuur die mij heeft gebracht waar ik ben. Ik heb zoveel dingen gedaan in die korte tijd. Dus twijfelen en niet meer weten wat je wil en waar je voor staat is eigenlijk iets mega goed. Het zijn op die momenten dat je vooruit gaat en keuzes kan maken. Je weet toch niet wat je wil. Je kan dan beter maar iets kiezen dat je echt wil. En je ziet wel waar het uit komt.
Maar nu weet ik het wel! 🙂 Ik kwam tot het besef dat we in 21ste eeuw leven en dat er zoveel mogelijk is en zoveel mag. Veel dingen zijn nog nooit zo makkelijk geweest. Waarom er dan geen gebruik van maken? Ik heb een hele lange tijd in mijn hoofd gezeten met: ‘Je kan alles worden en echt alles doen!!’ Moest je mij gevraagd hebben wat alles was, ging ik daar wel geen antwoord op kunnen geven. Funny. Maar het bleef wel hangen en dankzij het besef dat alles mogelijk is, ben ik nu hier geraakt. Thank you internet!
Langzaam aan begon er zich een beeld te vormen in mijn hoofd van wat ik wou doen. En tadaa, Emoceans was geboren.
Hoe ik het hier heb neergeschreven is niet meer hoe ik naar veel dingen kijk. Ik zag de wereld nogal negatief en verwachtte van iedereen en alles het ergste. Niemand had het goed met mij voor. Mijn zelfbeeld was enorm laag en ik dacht dat ik al met ademenen de grootste fout ooit beging. Ondertussen is dit sterk verandert. Hoe en wat ik veranderde zal in de komende blogs nog wel duidelijk worden. Ik heb zoveel geleerd over mezelf, over de wereld en eigenlijk gewoon alles dat ik nooit in school leerde. Moest ik mogen kiezen of ik het opnieuw zou willen doen dan zeg ik JA! En ik pak er met plezier alle ongemakkelijke momenten bij.
De reden dat ik steeds evalueer of dingen die ik doe mij wel gelukkig maken, is omdat ik in het lager eens een filmpje zag over 80’+ers die vertelden over het belang van het leven. Voor de 1 of andere reden is dat mij zo hard bijgebleven. Sommige van die mensen keken terug en waren zo trots op hun leven terwijl anderen, mochten ze kunnen, het helemaal anders zouden doen en enorm veel spijt hadden. De rode lijn bij beiden was; doe wat JIJ wil en wat JOU gelukkig maakt. Dat zijn de dingen die je je zult herinneren als je terugkijkt op je leven. Voor de ene zal het zijn als “Amai, ik ben zo blij dat ik dat heb gedaan. Dat was toch leuk eh!”. Voor de andere “Had ik maar…” .
Als ik mag kiezen, kies ik het eerste. Beeld je efkes in dat je terug kijkt op je leven en denkt, wat heb ik in godsnaam gedaan? Ik wil nooit in die positie staan, geen enkel moment in mijn leven! Dus ik kies om te doen wat mij gelukkig maakt. Met de mensen waar ik gelukkig van wordt. Dit is het meest uitdagende maar als ik die 80+’ers mag geloven, het zo hard waard. En nee niet iedereen gaat snappen wat je doet. Ja, je gaat fouten maken en door serieuze angsten en blokkades moeten gaan. Maar ik kan bevestigen voor die paar keuzes die ik al heb gemaakt die echt MIJ zijn. Het is het waard!!
Moraal van het verhaal: Het is okee om ‘anders’ te zijn. Het is okee om jezelf te zijn. Ik doe het nu ook en kijk, ik leef nog. 😉